Ο Φρίντριχ Έμπερτ ήταν ο πρώτος Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης από το 1919 έως το 1925. Συνέβαλε ενεργά στην εγκαθίδρυση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, διετέλεσε Πρόεδρος της Γερμανίας με ενωτικό ρόλο, ενώ άσκησε πολιτική με κύριο άξονα την κοινωνική ισορροπία.
Ο Φρίντριχ Έμπερτ γεννήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 1871 στη Χαϊδελβέργη. Ο πατέρας του ήταν ράφτης και ο ίδιος, αφού τελείωσε το δημοτικό, έγινε σαγματοποιός. Στα χρόνια της μαθητείας του εντάχθηκε στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD) το 1889 και ανέπτυξε δράση στο σωματείο των σαγματοποιών. Από το 1891 και μετά εγκαταστάθηκε στη Βρέμη όπου άσκησε αρχικά το επάγγελμα στο οποίο είχε μαθητεύσει και στη συνέχεια εργάστηκε ως εστιάτορας. Το 1893 προσελήφθη ως συντάκτης στην τοπική εφημερίδα του SPD, την „Bremer Bürger-Zeitung“. Μόλις έναν χρόνο αργότερα εξελέγη επικεφαλής της τοπικής οργάνωσης του κόμματος, ενώ παράλληλα ανέλαβε την προεδρία του σωματείου των σαγματοποιών στη Βρέμη και κατάφερε να εκλεγεί στο τοπικό κοινοβούλιο της Βρέμης.
Το 1905 εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο και εξελέγη μέλος του Προεδρείου του SPD. Στα 34 χρόνια του τότε, ο Φρίντριχ Έμπερτ ήταν το νεότερο μέλος του προεδρείου του κόμματος, υπεύθυνος για οργανωτικά θέματα. Το 1912 ο Έμπερτ εισήλθε στην Ομοσπονδιακή Βουλή. Το SPD πέτυχε τότε τη μεγαλύτερη εκλογική του νίκη και αναδείχθηκε στην ισχυρότερη κοινοβουλευτική ομάδα. Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ο Έμπερτ, που είχε πλέον αναδειχθεί σε Πρόεδρο του SPD από το 1913, κατέβαλε επίπονες προσπάθειες να διατηρήσει ενωμένες τις αποκλίνουσες λόγω της συμφωνίας του SPD στη χρηματοδότηση του πολέμου κομματικές παρατάξεις, χωρίς αποτέλεσμα ωστόσο.
Μετά την πτώση της μοναρχίας ο Έμπερτ διετέλεσε για σύντομο χρονικό διάστημα καγκελάριος την περίοδο της νοεμβριανής επανάστασης του 1918. Κατάφερε να αποτρέψει τη δημιουργία ενός συστήματος συμβουλίων εργατών και στρατιωτών κατά το ρωσικό πρότυπο και επέβαλε την εκλογή μιας δημοκρατικής εθνοσυνέλευσης, υιοθετώντας – παρά τις εσωτερικές διαφωνίες εντός του SPD – τις αρχές του κοινοβουλευτισμού. Έτσι έθεσε τις βάσεις για τη δημιουργία μιας ελεύθερης και πλουραλιστικής κοινωνικής οργάνωσης.
Ως Πρόεδρος, ο Φρίντριχ Έμπερτ κλήθηκε να αντιμετωπίσει αρκετές κρίσεις μετά το 1919, καθώς η διάσπαση κυβερνητικών συνασπισμών, η όξυνση της οικονομικής κατάστασης και οι πολιτικές δολοφονίες δηλητηρίασαν το κλίμα. Για να προστατεύσει το κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα, ο Έμπερτ χρειάστηκε να λάβει ενίοτε αντιδημοφιλείς αποφάσεις και να γίνει έτσι στόχος συκοφαντικών επιθέσεων. Ήταν αμετακίνητος όμως στην πεποίθησή του ότι "η δημοκρατία χρειάζεται δημοκράτες".
Μετά τον πρώιμο θάνατό του το 1925 ιδρύθηκε το Ίδρυμα Friedrich Ebert που διατηρεί ζωντανή την πολιτική του παρακαταθήκη μέχρι σήμερα.
